İbadan’da ikinci evimiz tek katlı. Afrika’da kapılar pencereler her daim açık. Tavanda pervaneler hep dönüyor, boğucu sıcaklarla bitmeyen bir savaş. Kapılar verandaya açılıyor. Bir öğleden sonra, salondayız. Odanın iki yanında pencereler, Fransız pencereler var. Güneş içeriye süzülüyor ve annemin yüzüne yayılıyor. Annem ufak kare bir masada oturuyor. Mavi, yeşil, batik…

Bir fotoğraf karesinde maviyim. Bir evin giriş kapısına çıkan taş merdivenlerin son basamağına bir adım atmak üzereyim. Duvarda bir elim. Kolum incecik. Simsiyah kıvırcık, kısa kesilmiş saçlarım başıma sıkıca tutunmuş gibi, bir o kadar siyah gözlerim ufak yüzümde iyice kocaman açılmış, kameraya bakıyorum. Üzerimde belki o nefret ettiğimi hatırladığım polyester…

Yazıyorum ve sizin de yazmanızı istiyorum/I write and I want you to write. Küçükken, bundan elli küsür yıl önce, duvarlarla konuşurdum. Annem öyle derdi. Dönüp geçmişe baktığımda sanırım ben senaryolar yaratıyordum, olabilecekleri, ya da olacağına inandıklarımı anlatıyordum. Sanırım ben hep korkardım. Sevdiklerimin ölmesinden, kör olmaktan, buzlu bir tepeden kızakla kaymaktan…

Bir düşündüm...arınsa insan tüm maskelerinden gerçekten ne olurdu? Düşünmeye devam ediyorum. :) Ben o içimdeki tüm kişilerin var oluşunu seviyorum. Hayata renk katıyorlar, gökyüzüne baktırıp senin bina da çok katlı değil mi? sorusunu kucağına bırakıyorlar :) Eline sağlık ne güzel, ne kadar düşündüren bir yazı olmuş.

Pandaya benzetiyorum duvardaki tabloda tek başına duran ağacı. Ne zaman ağaçtan pandaya dönüştü bilmiyorum. Ağaç görmeye çalışıyorum yine pandaya çıkıyorum. İnşaat sesleri uzaktan sızıyor odaya, oysa pencere kapalı. Ankara’da inşaat sesleri olurdu. Belki de başka şehirlerdi. Hepsi birbirine geçiyor, tek bir hüzün kalıyor. Uzaklık, yalnızlık, bitişler var. Yas gibi bir…

Sana bakıyorum hep. İyi misin? Sabah mutlu mu uyandın? Akşam ben yokken bir şeyler seni üzdü mü? Bunları arıyorum, yüzünde, duruşunda musluğun başında bulaşıkları yıkayışında. İşaretleri topluyorum. Senden sonra bakmaya devam ediyorum. Babama bakıyorum. Seni üzmesin diye, sen onu kasma, sıkıştırma diye. Odama gidebilirim. Orada resim çizebilir, müzik dinleyebilir, Lady’le…

Oturuyorum; masada, koltukta, yatağın kenarında, tuvalette, yerde… yerde pek oturmuyorum. Bizden önceki kiracıların çivilediği, üzerine boyacıların boya ile mühürlediği, asla açıp temizleme şansım olmayan yuvarlak pencerenin önünde kırmızı tekli IKEA koltuğunda oturuyorum. Yazıyorum. Çok konuşmuyorum artık. Kelimelerim ülke değiştirdi, bazılarını, çoğunu, belki hepsini başka ülkelerde bıraktım. Kökleri düşünüyorum sessizliğimde, parkta…

1978 yılıydı. Babam babaanneme Roma’dan hamur açma makinası getirmişti. İki merdane arasına sıkıştırdığınız hamuru bir kaç defa makinadan geçirince ince bir şerit çıkartıyordu. Sonradan özel tepsilerde hızla mantılar kesebiliyordunuz. Pırıl pırıl parlayan o gri metal makinayı babam kutusundan çıkartıp babaannemin önüne gururla koymuştu. Hepimiz heyecanla, sevinçle babaanneme bakıyorduk. …

Maryland’da saat yedi. Ablam işten çıkmış, yoldan arıyor. Kim bilir kaç saattir çalışıyor. Bir haftalık ziyarete gelen kızını belki bir kaç saat görebilmiştir. “Döndüler bugün havaalanına bıraktım şimdi” diyor. “Annemi çıkartmıyorlar bugün. Oksijen vermek istemişler, anlamadım,” diyor. Yorgun gözleri, bir yandan araba sürüyor. Ekrandaki görüntüsü donuyor, geri dönüyor, dönünce kelimeleri…