Die Omas über Die Opas. Arkasında bu yazıyor. Fotoğrafı Vladmir Rolov çekmiş. Daldım. İnternetin dipsiz kuyusuna daldım. Önce Vladmir Rolov kimdir diye merak ederek Google’a sordum. Bir sürü Vladmir Rolov çıktı karşıma. Merakım arttı. Bu fotoğrafı çeken başka hangi fotoğrafları çekmiştir diye. Oradan bir fotoğraf sitesine düştüm. Herkes üye olup…

Tekne Marmaris’e yakın koylardan birine giriyor. Yaz. Sıcak. Üç tarafı üç minik adadan oluşan koyda yaprak kımıldamıyor. Geceyi burada geçireceğiz. Kamaralar boğucu, bunaltıcı, ufak ve basık. Dışarıda, yıldızların altında, açık havada uyumaktan bahsediliyor. Bizim kamaramız kıç tarafında. Mazot kokusu başımı döndürüyor. Dışarıda uyumak bir macera. Uyku tulumları var teknede. Güverteye…

Büyüdüm sanmıştım; liseye başladığımda, ilk defa tek başına araba kullandığımda, ilk arabamı aldığımda, okuldan sonra çalışmaya başladığımda, kendi paramla odama ufak bir televizyon aldığımda. Memelerim çıkmaya başladığında büyüdüm sanmıştım; regli olduğumda kadın olduğuma inanmıştım. Büyüdüm sanmıştım, ilk defa seviştiğimde, kirasını ödediğim bir evim olduğunda, annemle babamı yemeğe çıkarttığımda. İlk defa…

Yeni bir dili öğrenme heyecanım gitmiş. Kolaylıkla dil öğrenebilen, keşfeden ben değilmişim gibi direniyorum Almanca öğrenmeye. Hatta ondan nefret ediyor olabilirim. Covid öncesinde gelecektik buralara. Bir yıl hiç bir şey yapmayacak kendimi kurslara teslim edip, bir yılda Almanca’yı da çözüp hayatıma bıraktığım yerden devam edecektim. Alt tarafı yeni bir ülkeye…

İbadan’da ikinci evimiz tek katlı. Afrika’da kapılar pencereler her daim açık. Tavanda pervaneler hep dönüyor, boğucu sıcaklarla bitmeyen bir savaş. Kapılar verandaya açılıyor. Bir öğleden sonra, salondayız. Odanın iki yanında pencereler, Fransız pencereler var. Güneş içeriye süzülüyor ve annemin yüzüne yayılıyor. Annem ufak kare bir masada oturuyor. Mavi, yeşil, batik…

Bir fotoğraf karesinde maviyim. Bir evin giriş kapısına çıkan taş merdivenlerin son basamağına bir adım atmak üzereyim. Duvarda bir elim. Kolum incecik. Simsiyah kıvırcık, kısa kesilmiş saçlarım başıma sıkıca tutunmuş gibi, bir o kadar siyah gözlerim ufak yüzümde iyice kocaman açılmış, kameraya bakıyorum. Üzerimde belki o nefret ettiğimi hatırladığım polyester…

Yazıyorum ve sizin de yazmanızı istiyorum/I write and I want you to write. Küçükken, bundan elli küsür yıl önce, duvarlarla konuşurdum. Annem öyle derdi. Dönüp geçmişe baktığımda sanırım ben senaryolar yaratıyordum, olabilecekleri, ya da olacağına inandıklarımı anlatıyordum. Sanırım ben hep korkardım. Sevdiklerimin ölmesinden, kör olmaktan, buzlu bir tepeden kızakla kaymaktan…

Bir düşündüm...arınsa insan tüm maskelerinden gerçekten ne olurdu? Düşünmeye devam ediyorum. :) Ben o içimdeki tüm kişilerin var oluşunu seviyorum. Hayata renk katıyorlar, gökyüzüne baktırıp senin bina da çok katlı değil mi? sorusunu kucağına bırakıyorlar :) Eline sağlık ne güzel, ne kadar düşündüren bir yazı olmuş.

Pandaya benzetiyorum duvardaki tabloda tek başına duran ağacı. Ne zaman ağaçtan pandaya dönüştü bilmiyorum. Ağaç görmeye çalışıyorum yine pandaya çıkıyorum. İnşaat sesleri uzaktan sızıyor odaya, oysa pencere kapalı. Ankara’da inşaat sesleri olurdu. Belki de başka şehirlerdi. Hepsi birbirine geçiyor, tek bir hüzün kalıyor. Uzaklık, yalnızlık, bitişler var. Yas gibi bir…