Yazıyorum ve sizin de yazmanızı istiyorum/I write and I want you to write.

Küçükken, bundan elli küsür yıl önce, duvarlarla konuşurdum. Annem öyle derdi. Dönüp geçmişe baktığımda sanırım ben senaryolar yaratıyordum, olabilecekleri, ya da olacağına inandıklarımı anlatıyordum. Sanırım ben hep korkardım. Sevdiklerimin ölmesinden, kör olmaktan, buzlu bir tepeden kızakla kaymaktan, kayağa gidersem çizgi filmlerdeki karakterler gibi bir ağaca çarpıp ikiye ayrılmaktan korkardım. En çok da kontrolü kaybetmekten ve dayanılmaz bir acı hissetmekten korkardım. O yüzden kafamda senaryolar yazar, yüksek sesle kendime anlatırdım. Evde eşyaların yerini değiştirirdim, enerjiyi yenilemek gerek derdim. Bir köşeden ansızın çıkıp bana böö! diyecek, beni savunmasız yakalayacak her şeyi önlemek ister gibi. Bak hayat! Ben her şeyi değiştirdim, senin yapmana gerek yok der gibi. Bir totem sanki.

Belki de o yüzden kitapları severdim, onlar iki kapak arasında korunmaya alınmış hayatlardı. En çok Emily Dickenson şiirlerini severdim çünkü genelde ölümü anlatırlardı. Ölümü çok düşünürdüm. Bir an oradasın sonra, bir saniye sonra yoksun. Yaşamın en büyük böö! dediği an. Kitaplarda insanlar yaşar, acının içinden geçer ve son sayfayı çevirdiğinde biterdi her şey. Hepsi iki kapak arasında yaşanır ve bittiğinde dünya yine güvenli bir yer olurdu.

İlk şiirim, ilk yazdığım şey lisemin koridorlarını anlatmıştı, çocuklar eve gittikten sonra çöken…