Oturuyorum/I sit

Oturuyorum; masada, koltukta, yatağın kenarında, tuvalette, yerde… yerde pek oturmuyorum. Bizden önceki kiracıların çivilediği, üzerine boyacıların boya ile mühürlediği, asla açıp temizleme şansım olmayan yuvarlak pencerenin önünde kırmızı tekli IKEA koltuğunda oturuyorum. Yazıyorum. Çok konuşmuyorum artık. Kelimelerim ülke değiştirdi, bazılarını, çoğunu, belki hepsini başka ülkelerde bıraktım. Kökleri düşünüyorum sessizliğimde, parkta köpeklerle yürürken, bilmediğim sokakları dolanırken, ocağın sıcağında yemek yaparken. Sonra yatıyorum. Sadece yatakta yatıyorum. Salondaki koltukta hiç yatmadım bu evde. Uyanıyorum ve hâlâ sık sık nerede olduğumu bilmiyorum, sonra hatırlıyorum bu evi, başka evleri…o evlerde uyanan başka benleri.

Bir sabah uyandığımda kelimeler doluşuyor zihnime; konuşamadığım tüm kelimeler, dokunuyorum, tutmaya çalışıyorum. Uzunlar, kayıyorlar. Asabi, kızgın, neredeyse gerçek kelimeler. Her bir yöne koşan, birbirine çarpan, doğmak isteyip doğamayan bebekler, topuklu ayakkabı giyen kadınlar gibi, ürkütücü uzun sümüksü kelimeler doluşuyor zihnime. Yatakta, tavana bakıp korkuyorum. Çok korkuyorum. Doluşan tüm kelimelerin çıkmasından, burnumdan, ağızımdan, gözlerimden fışkırıp hayatıma akmalarından, hiç durmadan akmalarından, yanımda sakin bir uykuya kendini bırakmış kocamı boğmalarından çok korkuyorum. En çok o kuyunun sessiz derinliğinden korkuyorum. Bir anı gibi… tanıdık bir yer gibi…Old Town…