Kelimelerin Düştüğü Kağıt/The Paper Where Words Fall

Bazen bir cafe’de otururken, bazen bir sokağın köşesinden dönerken, her yerde gelebilir. Bir koku belki, belki bir sestir onu getiren, ya da gördüğüm bir şey. Bilmiyorum. İçime bir duygu akar. Tarifsiz, adı olmayan bir duygu. Paylaşamam. Denedim, birilerine tarif etmeye çalıştım. Nostalji dediler. Değil. Vazgeçtim. Çok farklı ülkede bulundun, çok farklı tatlar, kokular, bir sürü şey tanıdık geliyordur dedi Hüseyin. Belki de en yakın tarifi budur. Garson kadında İtalya, ahşap masalarda, sandalyelerde Amerika…parça parça hayatım, anılarım. Herkes gibi geçmişte bıraktığım parçalar var. Beş yaşımda İngiltere’de bir okul, Hadas adında bir kız, Top of the Pops ve ilk aşkım Cliff Richard, on yaşım, sıcak İbadan, All Saints Church School ve İsa’nın beni sevdiğine inandıran ilahiler, noel gösterileri, adına barış koyduğumuz maymun, Killing Me Softly çalarken ilk dansım, geride bıraktığımız, hiç görmediğim kardeşim. Onbeş yaşım Woodson High School, bir Oldsmobile Cutlass, buz pateni, North Carolina’da bir hapishane ziyareti, ilk işim, mezuniyetim, yirmibeş yaşım Ankara’da ilk bekar evim, İstanbul’da otuz yıl sürecek bir yaşama ilk adımım, Moda’da evlendiğimiz gün, bir hastanenin penceresinden bakarken ağladığım gün, köşedeki bakkal, taksi durağı, bir türlü doğamayan bebekler. Otuz beş yaşım Yusuf. Emekledi, yürüdü, okula başladı, okulu bitirdi derken hızla geçen yıllar. Yaş elli dokuz. Köln’de bir cafe’de kahvaltı ederken içime sızan, içimi dolduran o garip duygu. Belki de parçaların birleştiği anlardır o anlar. Bana ait olanlar. Kimseyle paylaşmanın…