Köln: Haziran 2021/Cologne: June 2021

Yeni bir dili öğrenme heyecanım gitmiş. Kolaylıkla dil öğrenebilen, keşfeden ben değilmişim gibi direniyorum Almanca öğrenmeye. Hatta ondan nefret ediyor olabilirim. Covid öncesinde gelecektik buralara. Bir yıl hiç bir şey yapmayacak kendimi kurslara teslim edip, bir yılda Almanca’yı da çözüp hayatıma bıraktığım yerden devam edecektim. Alt tarafı yeni bir ülkeye taşınıyorduk. Hayatım taşınarak, ülkeden ülkeye giderek, eski dostları bırakıp yeni dostlar edinerek geçmişti. Kolay olacaktı. Covid girdi araya, bir yıl erteledik gelişimizi. Dil okulları kapalı, maskeler takılı, her şey sanal dünyada varlığını sürdürüyordu. Sosyalleşecektim, kurs arkadaşlarım olacaktı. Evden çıkacaktım, bir avrupa kentinde yaşamanın tadını çıkartacaktım. Vizesiz, dönüş biletim olmadan, doyasıya. Cafe’lerde oturup yazacaktım, parklarda aylak aylak dolaşacak, kitaplar okuyacak, Köln’de Bir Yıl diye bir kitap yazacaktım. Noel pazarlarını gezecek, Noel’i kutlayacaktım. Arabamıza binip o şehir senin bu şehir benim gezecektik. Yanımda laptop, elimde telefon her yerden işimi de halledecektim. Türkçe, İngilizce, azıcık Fransızca bir de Almanca konuşuyorum diyebilecektim.

Sivrisinek diyor terapistim. Sivrisinek bile bazen insanın sabrını taşırır bu kadar büyük bir değişimin ortasında. Haklısınız diyorum divanda uzanırken. O yüzümü görmüyor, ben onunkini görmüyorum. Sırıtıyorum. Onu da göremiyorum ama…