Dünya Çok Büyük/The World is too Large

Tekne Marmaris’e yakın koylardan birine giriyor. Yaz. Sıcak. Üç tarafı üç minik adadan oluşan koyda yaprak kımıldamıyor. Geceyi burada geçireceğiz. Kamaralar boğucu, bunaltıcı, ufak ve basık. Dışarıda, yıldızların altında, açık havada uyumaktan bahsediliyor. Bizim kamaramız kıç tarafında. Mazot kokusu başımı döndürüyor. Dışarıda uyumak bir macera. Uyku tulumları var teknede. Güverteye serip üzerine uzanıyorum. İçine giremeyecek kadar sıcak basık bir hava var. Ellerimi başımın altına yerleştirip göğe bakıyorum. Yıldızlar. Hava karardıkça gökyüzü ışıl ışıl. Geceyarısına doğru, herkes kamarasına çekiliyor, her şey susuyor. Geriye bir tek teknenin kenarına usul usul çarpan, bizi ufak ufak sallayan suyun çarpma sesi kalıyor. Yalnızım. Dünyanın kocaman benimse ufacık olduğum hissi iyi geliyor. Sonra bir saksafon sesi sessizliği bölüyor. O ses, o melodi o üç adaya çarpıp yankılanıyor, koyu dolaşıyor, içimi deliyor. Bir uluma başlıyor sonra. Saksafon sesine karşılık veriyor. Ağlamak istiyorum. Sabah durgun bir deniz ve sessiz bir koya uyanıyorum. Sırılsıklam olmuşum. Üşümüşüm. Kaptan yola çıkmaya hazırlanıyor. Ulumayı soruyorum. Köpekleri bu adalara bırakıyor insanlar diyor. Gidiyorlar sonra. Dönmüyorlar. Gözleri adalara dalıyor. Sonra doğrulup motoru çalıştırırken, “çoğu açlıktan ölüyor,” diyor. Teknemiz yol alıyor. Arkamda giderek uzaklaşan ufalan koya bakıyorum. Dünyayı kurtarma arzum, iyi şeylerin mümkün…