Dünya Çok Büyük/The World is too Large

Tekne Marmaris’e yakın koylardan birine giriyor. Yaz. Sıcak. Üç tarafı üç minik adadan oluşan koyda yaprak kımıldamıyor. Geceyi burada geçireceğiz. Kamaralar boğucu, bunaltıcı, ufak ve basık. Dışarıda, yıldızların altında, açık havada uyumaktan bahsediliyor. Bizim kamaramız kıç tarafında. Mazot kokusu başımı döndürüyor. Dışarıda uyumak bir macera. Uyku tulumları var teknede. Güverteye serip üzerine uzanıyorum. İçine giremeyecek kadar sıcak basık bir hava var. Ellerimi başımın altına yerleştirip göğe bakıyorum. Yıldızlar. Hava karardıkça gökyüzü ışıl ışıl. Geceyarısına doğru, herkes kamarasına çekiliyor, her şey susuyor. Geriye bir tek teknenin kenarına usul usul çarpan, bizi ufak ufak sallayan suyun çarpma sesi kalıyor. Yalnızım. Dünyanın kocaman benimse ufacık olduğum hissi iyi geliyor. Sonra bir saksafon sesi sessizliği bölüyor. O ses, o melodi o üç adaya çarpıp yankılanıyor, koyu dolaşıyor, içimi deliyor. Bir uluma başlıyor sonra. Saksafon sesine karşılık veriyor. Ağlamak istiyorum. Sabah durgun bir deniz ve sessiz bir koya uyanıyorum. Sırılsıklam olmuşum. Üşümüşüm. Kaptan yola çıkmaya hazırlanıyor. Ulumayı soruyorum. Köpekleri bu adalara bırakıyor insanlar diyor. Gidiyorlar sonra. Dönmüyorlar. Gözleri adalara dalıyor. Sonra doğrulup motoru çalıştırırken, “çoğu açlıktan ölüyor,” diyor. Teknemiz yol alıyor. Arkamda giderek uzaklaşan ufalan koya bakıyorum. Dünyayı kurtarma arzum, iyi şeylerin mümkün olduğu inancım arkamızda bıraktığımız köpüklere karışıyor. Dünya çok büyük geliyor.

The boat pulls into a small inlet outside of Marmaris. It’s summer. It’s hot. In this little uninhabited bay created by three small islands nothing moves, the air is heavy. We will spend the night here. Our cabins are stifling, small and oppressive. There is talk of sleeping on deck, outside, under the stars. Our cabin is at the stern. The smell of diesel makes me dizzy. Sleeping outside seems like an adventure. There are sleeping bags on the boat. I lay mine on the deck and lie ontop. It is too hot to get into the bag. With my hands under my head, I gaze up at the sky. Stars. As it grows darker the sky illuminates. Toward midnight, everyone heads for their cabins, everything grows silent. Only the sound of the water rocking us as it gently taps against our boat remains. I am alone. The thought that the world is huge and I am tiny pleases me. Then the sound of a saxophone cuts through the night. That sound, the music hits against those islands, echoes, whips around the bay and pierces into me. Then there is a howling. It responds to, almost speaks with the saxophone. I want to cry. I wake to a calm sea and a quiet bay. I am soaking wet. I am cold. The captain is getting ready to set off for the day. I ask him about the howling. People, he says, leave their dogs here on these islands. Then they go. They never come back. His gaze falls on the bay, lingers. Then he straightens up and as he starts the engine says, “Most of them die of hunger,” Our boat sets off and we pull out. I turn back and look as the islands grow smaller and further away. My need to save the world, my belief that good things can happen falls into the foam we leave behind. The world feels too large.