Betty White Öldü/Betty White is Dead

Bir fotoğraf karesinde maviyim. Bir evin giriş kapısına çıkan taş merdivenlerin son basamağına bir adım atmak üzereyim. Duvarda bir elim. Kolum incecik. Simsiyah kıvırcık, kısa kesilmiş saçlarım başıma sıkıca tutunmuş gibi, bir o kadar siyah gözlerim ufak yüzümde iyice kocaman açılmış, kameraya bakıyorum. Üzerimde belki o nefret ettiğimi hatırladığım polyester mavi elbise, göğüs kısmında aşağıya doğru inen, ortasında düğmeler etrafında fırfırları olan, plastik hissi veren, tenime sürtününce huylandıran o elbise. Beyaz çoraplarım var sanki ve siyah parlak önden bağlı ayakkabılarım. Mavi elbisenin bittiği yerde bacaklarım incecik.

Anlar yılları, mekanları aşar, kendi kolajlarını oluşturup belki yaşanmış, belki yaşanmamış fotoğraf kareleri çıkartır önümüze. O merdivenleri çıkarken donuyor sahne, o fotoğraf karesinde de donduğu gibi. Kim çekiyordu fotoğrafı hatırlamıyorum, neden beni merdivenlerden çıkarken çekmişti, neden uzaktan, neden son basamakta bilmiyorum. Yüzümde bir şaşkınlık, belki bir mutsuzluk seziyorum. Arkamda sanki yeşillik, ağaçlar, toprak bir yol var. Ama göremiyorum. Sadece orada olduklarını bliyorum. Rutubetli bir hava. Sonrasında, o ilk karenin devamı gibi önüme çıkan bir anın içinde, merdivenlerini çıkarak geldiğim o evin içindeyim. Yine her şey mavi. Anılarımda dolaştığımda annem de hep mavi. Bu ev İngiltere, Nijerya, Türkiye, hepsi ve hiç biri. Yerleştiremiyorum…