Bakıyorum/I look

Sana bakıyorum hep. İyi misin? Sabah mutlu mu uyandın? Akşam ben yokken bir şeyler seni üzdü mü? Bunları arıyorum, yüzünde, duruşunda musluğun başında bulaşıkları yıkayışında. İşaretleri topluyorum. Senden sonra bakmaya devam ediyorum. Babama bakıyorum. Seni üzmesin diye, sen onu kasma, sıkıştırma diye. Odama gidebilirim. Orada resim çizebilir, müzik dinleyebilir, Lady’le yatağa uzanıp kendi paramla aldığım televizyonumu izleyebilirim. Ama oturuyorum bu büyük koltukta, hani senin katalog’da görüp aldığın ve eve gelince mecburen salona koyduğun, hiç sevmediğin koltukların en büyüğünde, tek başıma oturuyorum ve televizyona bakıyorum. Kalkıp gidersem bir şey olacakmış gibi oturuyorum. Ya sen uyanırsan, ya elinden kumanda düşerse. Babam kanalı değiştirirse diye oturuyorum ve bakıyorum, televizyon ekranında antikalar programındaki İngilizlere.

Yıllar sonra hala bakıyorum. Sen yoksun. Sana bakmam gerekmiyor artık. Ben yokken sana kim bakıyor bilmiyorum. Sanırım sormuyorum da. Ama sen yokken bakmalarım durmuyor biliyor musun? Ben artık hep bakıyorum. Nefes almak gibi, yürümek gibi, uykuya yatmak gibi, bakmak da olağan bir hayatın parçası şimdi. Sen yoksun ya, ben artık herkese bakıyorum. Sesi titrerse birinin, kaşı oynar, yüzü düşer, sinirlenir…onlara bakıyorum. Hep savunmada yaşıyorum. Yakalamam lazım, olmadan durdurmam lazım bozuk plak gibi çalan bir şarkı bu içimde.