Bakıyorum/I look

Sana bakıyorum hep. İyi misin? Sabah mutlu mu uyandın? Akşam ben yokken bir şeyler seni üzdü mü? Bunları arıyorum, yüzünde, duruşunda musluğun başında bulaşıkları yıkayışında. İşaretleri topluyorum. Senden sonra bakmaya devam ediyorum. Babama bakıyorum. Seni üzmesin diye, sen onu kasma, sıkıştırma diye. Odama gidebilirim. Orada resim çizebilir, müzik dinleyebilir, Lady’le yatağa uzanıp kendi paramla aldığım televizyonumu izleyebilirim. Ama oturuyorum bu büyük koltukta, hani senin katalog’da görüp aldığın ve eve gelince mecburen salona koyduğun, hiç sevmediğin koltukların en büyüğünde, tek başıma oturuyorum ve televizyona bakıyorum. Kalkıp gidersem bir şey olacakmış gibi oturuyorum. Ya sen uyanırsan, ya elinden kumanda düşerse. Babam kanalı değiştirirse diye oturuyorum ve bakıyorum, televizyon ekranında antikalar programındaki İngilizlere.

Yıllar sonra hala bakıyorum. Sen yoksun. Sana bakmam gerekmiyor artık. Ben yokken sana kim bakıyor bilmiyorum. Sanırım sormuyorum da. Ama sen yokken bakmalarım durmuyor biliyor musun? Ben artık hep bakıyorum. Nefes almak gibi, yürümek gibi, uykuya yatmak gibi, bakmak da olağan bir hayatın parçası şimdi. Sen yoksun ya, ben artık herkese bakıyorum. Sesi titrerse birinin, kaşı oynar, yüzü düşer, sinirlenir…onlara bakıyorum. Hep savunmada yaşıyorum. Yakalamam lazım, olmadan durdurmam lazım bozuk plak gibi çalan bir şarkı bu içimde.

I always watch you, look to see. Are you okay? Did you wake up happy today? When I was gone last night did anything happen to make you sad? That is what I look for, on your face, in the way you stand by the sink as you wash the dishes. I gather signs. After you, I keep looking. I look at dad; so he doesn’t upset you, so you don’t stress him, push him to a corner. I could just go to my room. There I could draw, listen to music, lie on my bed with Lady by my side and watch a show on the TV I bought with my own money. But I sit on this large couch, you know the one you saw in a catalogue, the one you ordered and then had to put in the living room when it arrived, the largest of this set of couches you never liked. I sit alone in this three seater and watch the television. I sit as if something will happen if I get up and go. What if you wake up, what if the remote falls out of your hand. I sit just in case dad changes the channel and I watch the English people on the Antiques Roadshow program.

Years later I still watch. You are long gone now. I don’t have to watch you any more. I don’t know who watches over you now that I’m not there. I don’t question it. But you know even when you are no longer here, I keep watching. Now it is endless, this watching. Like breathing, like walking, sleeping…watching is just a part of life now. You are gone and I watch everyone now. A shake in their voice, a movement of the eyebrow, a sadness, annoyance…I watch for all the signs. Eternally in a place of defence. I must catch the signs, stop it, whatever it may be before it happens, it is a never ending song that plays in me, over and over again.